Deze column is geschreven door Geert van Leeuwen (castelrinaldi@gmail.com). Reisgidsschrijver, Italiëkenner en jarenlang redacteur van de ANWB-reisgidsen. Hij werkt tegenwoordig zelfstandig als schrijver, vertaler en redacteur.

Een vriend van ons uit de buurt van Milaan woont sinds een aantal jaren in Umbrië. Op de vraag waarom hij uiteindelijk voor die regio had gekozen, antwoordde hij: ‘Omdat alles er nog is zoals 50 jaar geleden en het me doet denken aan mijn jeugd.’ Nu is dat wat overdreven, hoewel het leven hier op het platteland af en toe wel iets wegheeft van zo’n oude Italiaanse zwart-witfilm. Zeker als je je fantasie de vrije loop laat, liggen zulke zwart-witbeelden voor het oprapen. Zoals het verhaal van mijn oude buurman Pietro (hij ruste in vrede) over hoe hij aan het eind van de Tweede Wereldoorlog op de fiets naar Rome reed om meel te gaan halen. Dan zie je toch meteen van die Vittorio de Sica-achtige scènes voor je: een jongen van het platteland, zich omhoog zwoegend tegen de heuvels op een zware fiets, langs de weg een van huis meegekregen frittata (omelet) opetend met zijn fiets in de berm, of vol verbazing rondkijkend in de grote stad. Twee jaar later wint Pietro Lanari vóór Bartali en Coppi de Giro d’Italia.  Dankzij de ijzeren conditie en beenspieren die hij had opgedaan door zijn fietstochtjes naar Rome en terug. Dit laatste verzin ik er nu ter plekke bij, maar je ziet het toch zo voor je in zo’n film.

Ik loop naar ons dorpje en tref op het pleintje vóór de poort Costanzo, die me samenzweerderig glimlachend meewenkt naar zijn cantina even van het pleintje af. Daar hangen hammen en worsten aan het plafond en staat het vol met werktuigen voor op het land. En er staat een groot wijnvat met een paar glazen erop. Costanzo pakt een lap, veegt een glas schoon, houdt het onder het kraantje onder aan het vat en tapt een eerste glas vol. Voor mij. En een tweede voor hemzelf. Salute, proost. Later komen we er achter dat Costanzo zeer regelmatig de cantina induikt voor een glaasje. Op een zondag vinden we hem versuft naast zijn Vespa in een greppel vlak bij ons nieuwe huis. We helpen hem overeind, hij ziet er weliswaar een tikje verfomfaaid uit maar mankeert gelukkig niets. Ik vis de scooter uit de greppel, hij trapt het spatbord aan de voorkant recht, stapt op, bedankt ons, start en rijdt weg. Daarna hebben we hem even niet gezien; zijn Rosa merkte natuurlijk dat hij te diep in het glaasje had gekeken en dat betekende huisarrest.
Dit zijn zo’n beetje de spannendste dingen die in ons dorpje gebeuren, maar echt … je waant je af en toe in een film.

Door Geert van Leeuwen | castelrinaldi@gmail.com
Voor Eduard Strang Verhuizingen | Den Bosch

Lees alle columns op onze Blog-pagina of ga direct naar de Italië-Blog

Deze column is geschreven door Geert van Leeuwen (castelrinaldi@gmail.com). Reisgidsschrijver, Italiëkenner en jarenlang redacteur van de ANWB-reisgidsen. Hij werkt tegenwoordig zelfstandig als schrijver, vertaler en redacteur.

De eerste nacht in ons huurappartement in Umbrië. Onrustig slapen, wakker schrikken en niet onmiddellijk weten waar je bent. Blij als het ‘s ochtends licht wordt en je kunt opstaan. De luiken in de woonkamer open en binnen stroomt overvloedig zonlicht. Het wordt een prachtige dag. En het uitzicht vanuit dit venster is werkelijk fenomenaal. Groene, beboste heuvels met verspreid staande huizen tegen de machtige achtergrond van de Monti Martani, een langerekte heuvelrug waarvan de met antennes gekroonde top van de Monte Martano bijna 1100 m boven de zeespiegel ligt.

Die maandagochtend begon ons nieuwe leven in Italië. Met sindsdien hoogte- en dieptepunten. Om maar met de laatste te beginnen. Denken dat je als EU-ingezetene gemakkelijk naar een andere EU-lidstaat kunt verhuizen (er was toch zoiets als vrije vestiging) is een sprookje. Inschrijven als ingezetene hier in Italië, het regelen van een ziektekostenverzekering, naar het belastingkantoor voor een verklaring van fiscaal ingezetenenschap (zodat je niet én in Nederland én in Italië belasting betaalt) kost ons vele ochtenden, maar goed, we krijgen het uiteindelijk voor elkaar.

Gelukkig staan daar leuke dingen tegenover. Goed werkend internet en een Italiaanse mobiel zijn binnen 24 uur geregeld. En de eerste twee weken (eind oktober, begin november) is het nog genieten van heerlijk nazomerweer. We rijden op een gegeven moment langs een, weliswaar in de zon hangende, buitenthermometer die maar liefst 26 graden aangeeft. En in dit prachtige weer besluiten we halverwege de tweede week onze olijven te gaan plukken. Ik bel Santina (zie mijn eerste column) om twee canestrelli (mandjes) te lenen en we gaan. Het is onze eerste keer, we gaan het gewoon proberen. Een vriendin heeft het voorgedaan. Je moet met je handen de olijven van de tak rissen, zoals rode bessen van het steeltje. We hangen de mandjes om, trekken tuinhandschoenen aan en beginnen. En het gaat goed. Als het meezit vallen de olijven zo in het mandje en ieder keer als dat vol is legen we het in een zak. Helemaal geen slecht werk, dat olijven plukken. Het is gewoon blik op oneindig en goed opletten of je de boom helemaal leegplukt. De boompjes zijn nog jong, maar er komt toch ruim 50 kilo af. We doen ze uiteindelijk in twee plastic manden en dan is het op naar de frantoio (olijfmolen), waar onze 50 kilo goed blijkt voor 6,5 liter van de allerbeste olijfolie. ‘s Avonds, bij bruschette met onze eerste eigen olie en een glas wijn is er maar één conclusie mogelijk: la vita è bella.

Lees alle columns op onze Blog-pagina of ga direct naar de Italië-Blog

Deze column is geschreven door Geert van Leeuwen (castelrinaldi@gmail.com). Reisgidsschrijver, Italiëkenner en jarenlang redacteur van de ANWB-reisgidsen. Hij werkt tegenwoordig zelfstandig als schrijver, vertaler en redacteur.

 Onze voorlaatste avond in Nederland. Het huis, dat al weken gezelligheid ontbeert door de stapels verhuisdozen, is nu ook niet meer echt leefbaar doordat bijna alles is ingepakt. Koken kunnen we niet meer en omdat we vanavond toch nog langs het café moeten waar we zondag afscheid hebben genomen van iedereen besluiten we daarvoor maar een hapje te gaan eten bij een restaurant vlakbij.

Heerlijk, even een avondje ontspanning te midden van alle hectiek. Het eten is lekker, de fles wijn erbij smaakt prima en na het eten lopen we nog nagenietend naar het café, waar we de rekening van zondag nog moeten voldoen. Zo’n echt Nederlands bruin café, met wat stamgasten aan de bar, een sympathieke uitbater en een lekker versgetapt biertje. Dat hebben we straks niet meer. Gaan we dat niet missen? Net als zo’n druilerige Nederlandse herfstavond met vallende bladeren als we naar huis lopen door donkere straten en langs felverlichte huizen waar je zo naar binnen kunt kijken.

Het leeghalen van het huis door de verhuizers de volgende ochtend loopt gesmeerd. In drieënhalf uur zijn de jongens klaar. Nu is het huis pas echt akelig leeg. Toch moeten we er nog een nacht doorbrengen, want morgenochtend komt eerst de verhuurder de boel inspecteren en pas dan is het auto inladen en vertrekken. Het lijkt op kamperen met twee van de buren geleende stoeltjes, een oud tuintafeltje en op de slaapkamer een matras op de grond. Zo’n leeg huis is toch ineens niet meer jouw huis en we zijn dan ook blij als de volgende dag alles is afgehandeld, de auto is ingeladen en we kunnen vertrekken. Het voelt zelfs als een opluchting om na alle drukte van de afgelopen maanden te beginnen aan de reis naar Umbrië. Dat geldt iets minder voor de twee poezen achter ons, die helemaal niet van autoritjes gediend zijn en er duidelijk aan moeten wennen dat we dit keer iets verder weg gaan dan naar de dierenarts of het dierenpension. Maar al met al verloopt de reis naar Umbrië prima. We overnachten twee keer, de eerste nacht in Luxemburg, de tweede bij Piacenza. En dan, zondagmiddag om 4 uur, draaien we het onverharde weggetje in naar ons tijdelijke onderkomen in San Fidenzio, ongeveer twee kilometer van de plek waar ons nieuwe huis staat. Ons leven in Italië kan beginnen.