Het complete verhaal achter De Leyhoeve Tilburg
Het verhaal achter De Leyhoeve is van een bijzondere en een persoonlijk aangrijpende aard. De tomeloze passie, doorzettingsvermogen en visie die hieruit voort komt, vindt gelijkgezinden, brengt mensen bij elkaar, doet handen ineen slaan en verlegd grenzen die hoognodig verlegd moeten worden. Tijd voor een nieuw elan, een nieuwe kijk op gastvrijheid en verzorging, een nieuwe invulling aan ‘Samen Aangenaam Oud Worden’.
Wie het Moerse Pad langs het Wilhelminakanaal in westelijke richting volgt, komt op een gegeven moment vanzelf in Dongen. Toon fietste als tiener graag op de kanaaldijk. Hij peddelde dan een kilometer of wat westelijk vanuit Tilburg Oud-Noord, tot vlak voor de kanaalhaven van Dongen. Alleen langs de dijk kwam de wereld soms voorbij wist hij, in binnenvaartschepen snijdend door het water op weg naar de haven van Tilburg. ’s Zomers zwom hij er met zijn vrienden, dan dobberden ze op de golven die de binnenvaartschepen achterlieten. Sommige schippers riepen dan boos naar de gastjes in het water. “Pas op stelletje domoren, wat jullie doen is levensgevaarlijk!” De jongens lachten alleen maar, daar ben je een tiener voor. De rest was onbelangrijk. Dat gold ook voor meisjes. Ook al zou dat voor Toon snel veranderen. Toon zag Heleen voor het eerst toen hij op weg was naar huis. Hij had haast want hij was laat. Ze stond er opeens, als een geest die uit het niets was verschenen. Was hij aan het dromen? Werd hij in de maling genomen? Een onzichtbare kracht had zijn hoofd gedraaid. Had hij niet omgekeken dan had hij haar nooit gezien. Aan de overkant zag je bijna nooit mensen wist Toon. Een visser op de kade hooguit, maar een meisje zo mooi als dit meisje zeker niet. Hij schrok van haar onverwachte aanwezigheid. Hij, een 15-jarige knul nog, oog in oog met het mooiste meisje dat hij ooit had gezien. Hij wilde naar haar zwaaien maar zo snel als ze was verschenen, zo snel was ze ook weer weg.
De zaterdag daarop was ze er weer. Ze had haar fiets tegen de boom bij het pad naar Dongen gezet en tuurde voor zich uit. Toon stond zenuwachtig aan de overkant. Natuurlijk had hij gehoopt dat ze er weer zou zijn, maar toen hij haar aan zag komen fietsen klopte zijn hart in zijn keel en stroomde het zweet van zijn rug. Zijn maag voelde alsof er vingers in zaten die hem kriebelden. Het was de tweede keer dat hij haar zag en alles wat hem inviel was zwaaien. De derde zaterdag riep hij “Ik ben Toon” en vroeg hij naar haar naam. De vierde zaterdag wilde hij weten waar ze woonde. En de vijfde zaterdag nam hij iets voor haar mee.
“Wacht even”, riep hij naar de overkant. “Nog niet weggaan, ik heb iets voor je. Wacht. Ik kom eraan.” En dus fietste hij een kilometer oostelijk naar de klapbrug aan het Kraaiven, stak het kanaal over en fietste dezelfde afstand terug in westelijke richting. Tot zijn grote opluchting zag hij dat ze op hem had gewacht. Ze hield de fiets in haar hand. Toon hijgde. “De volgende keer zwem ik naar de overkant”, zei hij. “Ik moet nu echt gaan”, antwoordde Heleen. “Het eten is zo klaar.” “Hier”, zei hij. “Voor jou, het is de mooiste steen die ik heb.” Het meisje stak de steen in haar broekzak en giechelde zoals alleen tienermeisjes giechelen en hij smolt. Zo ging het wekenlang door. Zaterdag na zaterdag fladderden ze naar dat ene plekje op de kanaaldijk.
“Het uitzicht is hier zo mooi”, zei ze. Aan de overkant ontvouwde zich het groene Brabantse platteland. Ze zaten op de bagagedragers van hun fietsen, ellebogen leunend op het zadel. “Maar het is niet compleet”, antwoordde Toon. “Volgende week heb ik een verrassing voor je”, zei hij mysterieus. Hij was er in het geheim al een tijdje mee bezig. Eerst had hij een schets gemaakt, daarna had hij het juiste hout gekocht en daar planken op maat van gezaagd. Bij zijn vader – die aannemer was – liet hij betonblokken maken. Vader vroeg zich af of zijn zoon nog wel goed bij zijn hoofd was. Toontje is verliefd, dacht hij. Doe je niks aan. Met de bakfiets van de bakker bracht Toon de blokken naar de kanaaldijk. Lees verder >
Offerte aanvragen
De Leyhoeve heeft Eduard Strang Verhuizingen voor u geselecteerd als verhuisbedrijf en samenwerkingspartner. Daar zijn wij als verhuisbedrijf natuurlijk erg blij mee. Als u verhuisplannen heeft, dan kunt u ons natuurlijk benaderen. Dan bespreken de verschillende mogelijkheden graag persoonlijk met u door, zo mogelijk bij u thuis. Uiteraard is dit geheel vrijblijvend. Telefoonnummer 073-656.33.00. Zie ook onze pagina over seniorenverhuizingen.
