Column Frankrijk: De Buuf

Lennard Maas was tijdens zijn werkzame leven internationaal marketing adviseur. Zijn vrije tijd bracht hij in Frankrijk door. Eenmaal gestopt met werken besloot hij zijn opgebouwde ervaringen te gaan delen. Er kwam een website met de toepasselijke naam: “mijn tweede leven”. Lennard is op dit moment een van de belangrijkste Nederlandse adviseurs voor mensen die zich in Frankrijk willen vestigen en zijn website is misschien wel de mooiste Nederlandstalige encyclopedie over Frankrijk. www.ma-deuxieme-vie.com

De Buuf

Naast ons woonde een 86-jarig oud vrouwtje. We maakten wel eens praatje met haar. Meestal als ze, langzaam sloffend, ons tuinhek passeerde en met haar hondje “Fifi” en haar kat “Chouchou” een wandelingetje ging maken. Het ging dan over koetjes en kalfjes. Gewoon een aardig vrouwtje.

Op een middag zaten we in onze tuin te lezen onder het genot van een glaasje cider. Plots begon het hondje van onze buurvrouw, achter de hoge haag fel te blaffen. We hoorden ook roepen: “Koomèn.. koomèn…”. We vertrouwden het niet en besloten even een kijkje te gaan nemen. En daar lag onze buuf. Ze was gevallen en kon niet meer overeind komen. Nadat we haar recht hadden geholpen (ze mankeerde gelukkig niets) stond ze er op dat we een glas met haar zouden drinken. Jawel! Champagne.
Onze buuf was afkomstig uit Parijs waar ze jaren een topfunctie in de bankwereld had vervuld. Een beetje blasé was ze wel. Wijn was te ordinair, ze dronk alleen maar champagne, en dat liep er goed in. Ze was Parijs ontvlucht vanwege de toestroom van criminele jongeren die vanuit de voorsteden en buitenwijken de stad steeds minder leefbaar maakten. Ze had uiteindelijk haar rust en haar geluk gevonden in Normandië.

Wij Nederlanders vonden het onverantwoord dat zo’n oud en eigenlijk hulpbehoevend vrouwtje alleen woonde. Maar naarmate de tijd verstreek en wij haar meer in de gaten hielden en haar beter leerden kennen snapten wij het helemaal.
Elke morgen rond half acht stopte het gele autootje van La Poste en stapte de facteur even bij haar binnen om vers brood af te geven. Hij nam meteen haar bestelling voor die dag op. Tegelijkertijd controleerde hij of alles in orde was. Rond de middag arriveerde het zoontje van de eigenaar van de lokale Huit-à-Huit Super om de door de facteur afgegeven bestelling af te leveren. Daarbij rinkelden de champagneflessen heerlijk. Even later werd hij opgevolgd door de verpleegster van de post infirmier, die langs haar neus weg even een praatje kwam maken. Tegen vijf uur in de middag kwam de facteur tijdens zijn tweede ronde nog even aanwippen. Elke dag was er bij toerbuurt een buurvrouw die haar een warm prakkie bracht. En dat allemaal kosteloos en zonder er zelf beter van te worden.
Voor we het in de gaten hadden waren we ook ingeroosterd. We hebben menig glas met haar gedronken. Samen met onze eigen honden lieten we Fifi twee keer per dag uit. Het beestje leefde zich helemaal uit aan het strand en we zagen hoe hij zich steeds beter ging voelen.

Uiteindelijk is Madam Catharine op 91-jarige leeftijd rustig ingeslapen. Het hele dorp rouwde intens. Wij ook. Mijn vrouw huilde dikke tranen.
Als ik nu denk aan mijn moeder van 99 die in een onpersoonlijke verpleeginrichting in Nederland zit, met ongeïnteresseerd en veel te gehaast personeel, weet ik waarom ik zoveel van het Franse platteland hou.

Lees alle columns op onze Blog-pagina of ga direct naar de verhuizen naar Frankrijk-Blog

Column door Lennard Maas
Voor Eduard Strang Verhuizingen | Den Bosch