Column Italië: L’amore per l’Italia
Deze column is geschreven door Geert van Leeuwen (castelrinaldi@gmail.com). Reisgidsschrijver, Italiëkenner en jarenlang redacteur van de ANWB-reisgidsen. Hij werkt tegenwoordig zelfstandig als schrijver, vertaler en redacteur.
Een vriend van ons uit de buurt van Milaan woont sinds een aantal jaren in Umbrië. Op de vraag waarom hij uiteindelijk voor die regio had gekozen, antwoordde hij: ‘Omdat alles er nog is zoals 50 jaar geleden en het me doet denken aan mijn jeugd.’ Nu is dat wat overdreven, hoewel het leven hier op het platteland af en toe wel iets wegheeft van zo’n oude Italiaanse zwart-witfilm. Zeker als je je fantasie de vrije loop laat, liggen zulke zwart-witbeelden voor het oprapen. Zoals het verhaal van mijn oude buurman Pietro (hij ruste in vrede) over hoe hij aan het eind van de Tweede Wereldoorlog op de fiets naar Rome reed om meel te gaan halen. Dan zie je toch meteen van die Vittorio de Sica-achtige scènes voor je: een jongen van het platteland, zich omhoog zwoegend tegen de heuvels op een zware fiets, langs de weg een van huis meegekregen frittata (omelet) opetend met zijn fiets in de berm, of vol verbazing rondkijkend in de grote stad. Twee jaar later wint Pietro Lanari vóór Bartali en Coppi de Giro d’Italia. Dankzij de ijzeren conditie en beenspieren die hij had opgedaan door zijn fietstochtjes naar Rome en terug. Dit laatste verzin ik er nu ter plekke bij, maar je ziet het toch zo voor je in zo’n film.
Ik loop naar ons dorpje en tref op het pleintje vóór de poort Costanzo, die me samenzweerderig glimlachend meewenkt naar zijn cantina even van het pleintje af. Daar hangen hammen en worsten aan het plafond en staat het vol met werktuigen voor op het land. En er staat een groot wijnvat met een paar glazen erop. Costanzo pakt een lap, veegt een glas schoon, houdt het onder het kraantje onder aan het vat en tapt een eerste glas vol. Voor mij. En een tweede voor hemzelf. Salute, proost. Later komen we er achter dat Costanzo zeer regelmatig de cantina induikt voor een glaasje. Op een zondag vinden we hem versuft naast zijn Vespa in een greppel vlak bij ons nieuwe huis. We helpen hem overeind, hij ziet er weliswaar een tikje verfomfaaid uit maar mankeert gelukkig niets. Ik vis de scooter uit de greppel, hij trapt het spatbord aan de voorkant recht, stapt op, bedankt ons, start en rijdt weg. Daarna hebben we hem even niet gezien; zijn Rosa merkte natuurlijk dat hij te diep in het glaasje had gekeken en dat betekende huisarrest.
Dit zijn zo’n beetje de spannendste dingen die in ons dorpje gebeuren, maar echt … je waant je af en toe in een film.
Door Geert van Leeuwen | castelrinaldi@gmail.com
Voor Eduard Strang Verhuizingen | Den Bosch
Lees alle columns op onze Blog-pagina of ga direct naar de Italië-Blog