Column Italië: Verhuizen met toch wel een beetje stress
Deze column is geschreven door Geert van Leeuwen (castelrinaldi@gmail.com). Reisgidsschrijver, Italiëkenner en jarenlang redacteur van de ANWB-reisgidsen. Hij werkt tegenwoordig zelfstandig als schrijver, vertaler en redacteur.
Het is begin januari, de feestdagen zijn voorbij en wij voelen ons onrustig. Want hoewel de dag waarop Strang met onze in Vught opgeslagen inboedel zal arriveren steeds dichterbij komt (half december is definitief afgesproken 5 februari) is ons nieuwe huis nog steeds niet bewoonbaar. Daar komt bij dat op 25 januari de huur van ons appartement afloopt, dus als het een beetje verkeerd loopt zijn we vanaf dan dakloos. Het probleem is niet zozeer dat er nog heel veel aan het huis moet gebeuren, maar meer om de Italianen zover te krijgen dat ze aan het werk gaan. Dat kost heel veel moeite en lukt pas als we gaan dreigen met een advocaat en een eis tot schadevergoeding.
Uiteindelijk kunnen we 28 januari in het nieuwe huis (de verhuurder maakt er gelukkig geen probleem van dat we drie dagen langer in het appartement blijven). Het is de eerste week even behelpen met de weinige spullen die we hebben, maar dan arriveert Strang. Omdat we er steeds van zijn uitgegaan dat het niet zal lukken met de verhuiswagen over het smalle (en door de vele regen modderige) weggetje bij ons huis te komen, hebben we hulptroepen geregeld met een kleinere vrachtwagen waarin onze spullen kunnen worden overgeladen. Dat loopt trouwens op het laatst nog bijna mis. De dag voordat de verhuizers komen ga ik nog even langs bij meneer Valentini (met wie een paar dagen eerder alles duidelijk was afgesproken) en die reageert ongeveer zo: ‘O, was dat op woensdagochtend? Maar ik kan pas ‘s middags.’ Maar Hennie en Ed blijken topverhuizers. Gecoacht door Ed speelt Hennie het klaar de verhuiswagen tot bij ons huis te rijden. Fantastisch, want wij zagen ontzettend op tegen het moeten overladen van de spullen, met alle risico’s op beschadiging. De verhuiswagen is in iets meer dan anderhalf uur leeg. Als Hennie en Ed zijn vertrokken beseffen we: nu zijn al onze spullen hier. We zijn blij en opgelucht en ik laat Strang weten dat ze wat ons betreft het beste verhuisbedrijf ter wereld zijn.
Ons huis is nu dus eindelijk bewoonbaar, maar dat is jammer genoeg iets anders dan af, want er moet de komende tijd nog wel het een en ander aan gebeuren. We troosten ons echter met de gedachte dat we het ergste nu wel achter de rug hebben. Het is nog maar een week geleden dat na onze eerste nacht in het nieuwe huis de zon ‘s ochtends vroeg over onze olijfbomen op het minidorpje Castelrinaldi viel. Het was gewoon een schilderij en op zo’n moment besef je dat alleen al het hier kunnen genieten van het landschap en de natuur je tot een rijk mens maken.
Lees alle columns op onze Blog-pagina of ga direct naar de Italië-Blog