Column Zwitserland: Gschänkligötti

Tot op vandaag wist ik niet wat ik miste. Maar nu weet ik beter. Ik heb Gotte noch Götti, en ook nooit gehad. Maar er is nog hoop: Gotte kan ik nog worden. Ik bereid mij alvast voor op mijn taken en plichten jegens mijn toekomstig Gottenkind of Göttibub. Deze zijn op zich te overzien. Duidelijk is vooral wat de Gotte niet mag zijn: vooral geen opvoeder, oma noch tante. Eenvoudig onverplichtend gezellig, dat mag. Een buurvrouw, zelf meervoudig Gotte en dus uitstekend in staat mij in te wijden in alle geheimen van de verhouding tot het Gottenkind, maakte mij wijzer. Voor haar vormden de Gotte en Götti, vrienden van haar ouders, in haar jeugd een soort exclusieve erewacht. Die af en toe cadeautjes meebrachten, zonder tot de familie te behoren. Een Gschänkligötti. Waar je liefderijk met thee en koekjes wordt ontvangen, zonder lastige vragen over school en rapporten, laat staan kritiek te moeten horen op je doen en laten. Zij gaven haar veel later, tijdens de puberteit, datgene wat zij in het ouderlijk huis miste. De Götti maakte bergtochten met haar, de Gotte leerde haar breien en met kerstmis Guetzli bakken. Bij de herinneringen aan al deze heerlijkheden kwam een glans over haar gezicht en ik zag in haar opeens het meisje dat zij ooit geweest was. Ik begreep ook wat het betekent een Gottenkind te zijn en werd even stil.

Maart 2013
Column mr Eva Hofkes | advies@huisinzwitserland.eu
Voor Eduard Strang Verhuizingen

Lees alle columns en reisverhalen op onze Blog-pagina of ga direct naar de Zwitserland-Blog