Per du

Per du zijn, dus elkaar tutoyeren, is heel prettig en gemakkelijk, maar “per du” worden gaat hier niet zo maar. U weet vast wel hoe dit vaak in Nederland gaat: de een “vergist” zich en de ander vindt dat wel best of zelfs plezierig en gaat daarin dan mee. Zo soepel als de overgang naar het tutoyeren dan is Zo niet in Zwitserland.

Lang geleden werden mijn partner en ik door buren, mensen uit Zürich met een tweede woning hier, uitgenodigd voor het “Abendessen”. Wanneer u denkt aan een laat souper, dan moet ik u teleurstellen. Abendessen is, wat wij noemen, een warme maaltijd aan het einde van de middag. Niet dé maaltijd, want deze wordt tussen de middag genoten. Maar dat terzijde. Mijn partner, die al langer hier woonde, was met onze gastheer en gastvrouw per du. Het leek me zo raar om deels te “duzen” en deels te “Siezen”, dus gelijk bij het openen van de deur stak ik spontaan mijn hand uit en zei “ich bin Eva”. Daar keek men vreemd van op. Ja, dat komt zo, was het antwoord. Daar keek ik weer vreemd van op. Maar de oplossing was eenvoudig: na het inschenken van een glas wijn gaf de gastheer mij een hand en zei plechtig “ich bin Fritz” en daarop werd ik geacht te zeggen “das freut mich” en nogmaals “ich bin Eva”. Een proost, een slok en het ritueel was verlopen zoals het hoort. Bij de tweede keer keek ik al minder vreemd op en bij de derde keer deed ik precies hetgeen anderen mij hadden voorgedaan. Ja, zo gaat dat met gewoonten. Wennen we ooit aan het Schyzerduutsch in de zin dat we alles begrijpen? Daarover de volgende keer meer. Aufwiederluge mitenand!

Oktober 2012
Column mr Eva Hofkes | advies@huisinzwitserland.eu
Voor Eduard Strang Verhuizingen