Hij wordt ieder jaar krommer en zwijgzamer, zij dunner en babbeliger. Het verband tussen zijn zwijgzaamheid en haar woordenvloed kan ik, ook als niet-psycholoog, goed meevoelen. Maar overigens, wat het lichamelijk betreft, nee, dat verband zie ik niet. Beiden werken hard op het land, met zeis en hooihark, net zoals veertig jaar geleden. Zij zijn daarin uniek. Beiden zijn rond de 70, maar nog volop actief in het boerenbedrijf. Met de zoon, die het bedrijf zou overnemen, ontstond op het laatste moment ruzie en nu staan Hans en Rösli er weer alleen voor. “Men” in het dorp kiest partij voor de zoon. Ik ken de zoon niet, evenmin de achtergronden van de ruzie en dat vergemakkelijkt voor mij het contact zeer. Voor Rösli overigens ook. Zij vermoedt mijn onwetendheid en zo fungeer ik onbelemmerd als klankboord voor haar langdurige stroom woorden waarvoor elders geen afzetgebied is. Alles moet in verhouding zijn: de zwijgzaamheid van Hans werd mij daardoor bijna ondraaglijk. Vorige week werden mijn pogingen beloond: ik wees op grote zwarte wolken die vanuit het meer op ons afdreven en zei in mijn beste Schyzerduutsch “s kommt Rage”. Een grijns gleed over zijn gezicht, bijna een glimlach: ik was sprakeloos. Maar dat viel hem niet op. Nu weet ik hoe ik het met Hans moet aanpakken. Ik heb nog een zinnetje in petto. Minder toepasselijk, maar te mooi om het niet te proberen: “hemme Hamme?” Weet u wat het betekent? Hans vast wel. Misschien lacht hij volgende keer wel tegen mij.
December 2012
Column mr Eva Hofkes | advies@huisinzwitserland.eu
Voor Eduard Strang Verhuizingen
