Mondial Movers
Eduard Strang Verhuizingen
Bel ons: +31(0)73 656 33 00
  • Home
    • Erkende Verhuizers
    • Over ons / Referenties
  • Binnenland
    • Binnenland
    • Den Bosch
    • Eindhoven
    • Tilburg
    • Vught
    • Zaltbommel
    • Sint-Michielsgestel
    • Antiek en kunst
    • Kleine verhuizingen
    • Seniorenverhuizing
    • Nieuwbouwprojecten
  • Buitenland
    • Buitenland
    • Internationaal verhuisbedrijf
    • Zwitserland
    • Frankrijk
    • Spanje
    • Portugal
    • Italië
    • USA
    • Canada
    • Verhuizen naar Australië
    • Nieuw-Zeeland
    • Naar Nederland verhuizen
    • Remigratie Service
    • Overzee verhuizingen
    • Verhuizen binnen Europa
    • Rittenoverzicht Europa
  • Erfenis verhuizen
    • Erfenis verhuizen
    • Erfenis uit het buitenland
  • Opslag
    • Opslag
    • Archiefopslag
  • Bedrijfsverhuizingen
    • Bedrijfsverhuizingen
    • Zakelijke opslag
  • Blog
    • Blog
    • Eduard Strang Krant
  • Wiki Strang
    • Wiki Strang
    • Inpakinstructies
    • Verhuisrecept
    • Verhuischecklist
  • Contact
    • Contact
    • Videotaxatie
    • Adres / routebeschrijving
    • Vacatures
  • Verhuisofferte

Eduard Strang Verhuizingen

Strang.nl / Blog

Column Senior wonen & verhuizen: 4

Jeroen Croonen 3Sinds begin 2013 is Jeroen Croonen “de kartrekker” en mede eigenaar van Het Regelloket. Hij  heeft een achtergrond als ondernemer en historie in de institutionele markt (11 jaar eigenaar van groothandel in deze markt) 

Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg

Door de huidige veranderingen in de zorg stijgt de hulpvraag van senioren en dalen de middelen om daaraan te kunnen voldoen. Om deze reden wordt er in de ouderenzorg een focus gelegd op de preventie van een (dure) zorgvraag. Hierbij geven technische innovaties een hulpmiddel. Erg goed om zo de senior zijn eigen regie in handen te laten houden, maar geeft de digitale manier wel antwoord op zijn/haar hulpvraag?

Waar is het persoonlijke contact?

Verzorgingstehuizen die sluiten, gedwongen verhuizingen en overbelaste mantelzorgers; allemaal gevolgen van de nieuwe wet scheiden wonen en zorg. Daarnaast kampt de gemeente ook nog met een grote omschakeling in regie. Niet de overheid, maar de gemeente wordt nu verantwoordelijk voor zorg aan langdurig zieken en ouderen, jeugdzorg én werk & inkomen.
Conclusie: De senior zit met allerlei dringende problemen en vragen, waarvan onbekend is hoe deze opgelost kunnen worden. Gezien de beperkte middelen, komen er steeds meer digitale initiatieven om hierbij te helpen, zoals een digitale vraagbaak en speciale hulp-websites. Erg fijn dat ouderen zo geholpen kunnen worden, maar zijn zij niet júist op zoek naar een stukje persoonlijk contact en compassie bij hun antwoorden?

ouderen zorg eduard strang verhuizingen

Einstein

Het is jammer dat die nieuwe technologieën tegenwoordig soms ten koste gaan van het persoonlijk contact. Einstein zei zelfs ooit: “Ik vrees de dag dat technologie ons persoonlijk contact voorbij gaat” (“I fear the day that technology will surpass our human interaction”). Daar ben ik ook wel eens bang voor als ik iedereen naar een schermpje zie staren om me heen.
Begrijp me niet verkeerd, ik zeg niet dat we deze ontwikkelingen de prullenbak in moeten gooien. Integendeel, het is erg fijn dat er zo nog iets kan worden betekend voor de senior. Mijn mening is dat daarbij het persoonlijke contact echt niet vergeten moet worden!

Denk je aan persoonlijk contact, dan denk je aan Het Regelloket Wonen. Daar wordt met een kop koffie, een luisterend oor en een glimlach samen gekeken naar de mogelijkheden omtrent wonen. Uiteindelijk is het elkaar in de ogen kijken toch het fijnst, vooral als er sprake is van zorg.

Neem contact op met Het Regelloket  Tel 0800-4444884  |   info@hetregelloket.nl   |     www.hetregelloket.nl

De Leyhoeve Tilburg

Het complete verhaal achter De Leyhoeve

Het verhaal achter De Leyhoeve is van een bijzondere en een persoonlijk aangrijpende aard. De tomeloze passie, doorzettingsvermogen en visie die hieruit voort komt, vindt gelijkgezinden, brengt mensen bij elkaar, doet handen ineen slaan en verlegd grenzen die hoognodig verlegd moeten worden. Tijd voor een nieuw elan, een nieuwe kijk op gastvrijheid en verzorging, een nieuwe invulling aan ‘Samen Aangenaam Oud Worden’.

Wie het Moerse Pad langs het Wilhelminakanaal in westelijke richting volgt, komt op een gegeven moment vanzelf in Dongen. Toon fietste als tiener graag op de kanaaldijk. Hij peddelde dan een kilometer of wat westelijk vanuit Tilburg Oud-Noord, tot vlak voor de kanaalhaven van Dongen. Alleen langs de dijk kwam de wereld soms voorbij wist hij, in binnenvaartschepen snijdend door het water op weg naar de haven van Tilburg. ’s Zomers zwom hij er met zijn vrienden, dan dobberden ze op de golven die de binnenvaartschepen achterlieten. Sommige schippers riepen dan boos naar de gastjes in het water. “Pas op stelletje domoren, wat jullie doen is levensgevaarlijk!” De jongens lachten alleen maar, daar ben je een tiener voor. De rest was onbelangrijk. Dat gold ook voor meisjes. Ook al zou dat voor Toon snel veranderen. Toon zag Heleen voor het eerst toen hij op weg was naar huis. Hij had haast want hij was laat. Ze stond er opeens, als een geest die uit het niets was verschenen. Was hij aan het dromen? Werd hij in de maling genomen? Een onzichtbare kracht had zijn hoofd gedraaid. Had hij niet omgekeken dan had hij haar nooit gezien. Aan de overkant zag je bijna nooit mensen wist Toon. Een visser op de kade hooguit, maar een meisje zo mooi als dit meisje zeker niet. Hij schrok van haar onverwachte aanwezigheid. Hij, een 15-jarige knul nog, oog in oog met het mooiste meisje dat hij ooit had gezien. Hij wilde naar haar zwaaien maar zo snel als ze was verschenen, zo snel was ze ook weer weg.
Leyhoeve Tilburg Eduard Strang verhuizingenDe zaterdag daarop was ze er weer. Ze had haar fiets tegen de boom bij het pad naar Dongen gezet en tuurde voor zich uit. Toon stond zenuwachtig aan de overkant. Natuurlijk had hij gehoopt dat ze er weer zou zijn, maar toen hij haar aan zag komen fietsen klopte zijn hart in zijn keel en stroomde het zweet van zijn rug. Zijn maag voelde alsof er vingers in zaten die hem kriebelden. Het was de tweede keer dat hij haar zag en alles wat hem inviel was zwaaien. De derde zaterdag riep hij “Ik ben Toon” en vroeg hij naar haar naam. De vierde zaterdag wilde hij weten waar ze woonde. En de vijfde zaterdag nam hij iets voor haar mee.
“Wacht even”, riep hij naar de overkant. “Nog niet weggaan, ik heb iets voor je. Wacht. Ik kom eraan.” En dus fietste hij een kilometer oostelijk naar de klapbrug aan het Kraaiven, stak het kanaal over en fietste dezelfde afstand terug in westelijke richting. Tot zijn grote opluchting zag hij dat ze op hem had gewacht. Ze hield de fiets in haar hand. Toon hijgde. “De volgende keer zwem ik naar de overkant”, zei hij. “Ik moet nu echt gaan”, antwoordde Heleen. “Het eten is zo klaar.” “Hier”, zei hij. “Voor jou, het is de mooiste steen die ik heb.” Het meisje stak de steen in haar broekzak en giechelde zoals alleen tienermeisjes giechelen en hij smolt. Zo ging het wekenlang door. Zaterdag na zaterdag fladderden ze naar dat ene plekje op de kanaaldijk.
“Het uitzicht is hier zo mooi”, zei ze. Aan de overkant ontvouwde zich het groene Brabantse platteland. Ze zaten op de bagagedragers van hun fietsen, ellebogen leunend op het zadel. “Maar het is niet compleet”, antwoordde Toon. “Volgende week heb ik een verrassing voor je”, zei hij mysterieus. Hij was er in het geheim al een tijdje mee bezig. Eerst had hij een schets gemaakt, daarna had hij het juiste hout gekocht en daar planken op maat van gezaagd. Bij zijn vader – die aannemer was – liet hij betonblokken maken. Vader vroeg zich af of zijn zoon nog wel goed bij zijn hoofd was. Toontje is verliefd, dacht hij. Doe je niks aan. Met de bakfiets van de bakker bracht Toon de blokken naar de kanaaldijk. Hetzelfde deed hij met de planken, rustend op zijn jongensachtige schouders. Twee houten poten staken uit het beton. Op de kade groef hij twee kuilen en liet de betonblokken er voorzichtig in zakken. De planken klonk hij stevig vast aan de poten. In de bovenste bank kerfde hij de letters H&T. Met een hartje erbij, om voor eens en altijd duidelijk te maken hoe het tussen hen zat. Als je iets wilt moet je het gewoon doen, dacht hij en stak zijn handen trots in zijn zij. “Je mag nu kijken”, fluisterde hij de zaterdag daarop. “Ik heb het voor jou gemaakt.”

De jaren verstreken. Toon en Heleen trouwden. Ze beloofden bij elkaar te blijven in voor en tegenspoed, tot de dood hen zou scheiden. Hij bouwde hun huis en werkte hard aan zijn bouwbedrijf. Heleen zorgde voor de kinderen en het huis. Jaar in, jaar uit gingen ze terug naar die ene plek aan de kanaaldijk. Eerst met z’n tweeën, later met de kinderen. Het bedrijf groeide gestaag door. Hij en Heleen werden ouder, de kinderen verlieten het ouderlijke huis. Het leven deed wat het leven doet, het ging door.

Die dinsdag dat ze het slechte nieuws hoorden zal hij nooit meer vergeten. Heleen had al langer last, maar veel was nog onduidelijk tot dan. De arts had gewaarschuwd dat het een moeilijke, soms ondraaglijke reis zou worden. En hij kon ze niets garanderen. Twee mensen die altijd voor elkaar hadden gezorgd, werden plots door een charge van het leven tot het uiterste van hun kunnen gedreven. Hoe hard en vurig ze ook probeerden, Heleen kon niet meer thuis wonen. Dat was hun nieuwe realiteit. Deze twee mensen die nog nooit zonder elkaar waren geweest, werden uit elkaar gehaald. Niet wetende voor hoe lang en of ze überhaupt ooit nog bij elkaar zouden zijn. Toon, pragmatisch als hij is, voelde zich volkomen machteloos. Elke keer als hij door de naar schoonmaakmiddel en jodium stinkende gangen van het verpleegtehuis liep, borrelde de frustratie in hem op. Gedachten schoten door zijn kop. Dit was niet wat hij haar had beloofd. Dit was niet de afspraak die ze samen hadden gemaakt. Dit was onwaardig. In de namaakhuiskamer, aan de namaak open haard in het namaakhuis met zijn makkelijk schoon te houden vinylvloeren zag hij ze zitten. De vele anderen in dezelfde situatie. Ook bij hen proefde hij de teleurstelling en de boosheid. En zag hij hoe de machteloosheid ook hen in een houdgreep hield.
Hij wilde terug naar het bankje, naar de plek die hij tijdens de consternatie van de voorbije maanden bijna vergeten was. Hij wilde terug naar het begin, waar hij alles dat nu dreigde te ontwortelen nog steeds verankerd in zijn herinneringen terug zou vinden. Het bankje was verwaarloosd. Er zat mos op en de kleur was nagenoeg verdwenen. Diepe barsten verrieden het knagen van de jaren. Het bankje dat hij jaren geleden met zoveel hartstocht had gemaakt, dreigde te vergaan. En dus kocht hij nieuwe planken, een pot verf en wat schuurpapier en knapte het bankje op. Meer kan hij niet doen, maar het betekende zoveel.
Voorzichtig nam hij plaats op het bankje, legde zijn rechterarm waar normaal Heleen zou zitten en keek naar de overkant. Het uitzicht was veranderd. De Reeshof lag er nu. Even was Toon weer 15 jaar oud. In zijn gedachten zag hij twee fietsen tegen de boom. Hij voelde haar hoofd tegen zijn schouder. En zijn arm om haar heen. Hij proefde haar lippen en hoorde haar stem. Dit had niet mogen gebeuren, dacht hij. Misschien kon hij Heleen op dat moment niet bieden wat zij verdiende, hij kon er wel voor zorgen dat anderen die het nodig hadden een respectvolle plek kregen waar ze voor hun zorg terecht kunnen. Een tijdelijk thuis waar ze gastvrij en met warmte ontvangen worden. Voor rijk en arm, voor jong en oud. Een woonlandschap met zeker 200 woonruimtes en alle ingrediënten van een dorp. Hij zag het helemaal voor zich. Een moderne uitgeruste accommodatie moest het worden, gerealiseerd vanuit de behoefte van de mens en niet vanuit een anonieme kille begroting. Dat moest toch zeker mogelijk zijn? Hij kende vanuit zijn bedrijf zoveel mensen en partijen die hem daarbij konden helpen. Mensen waarvan hij wist dat ze hem ook zouden helpen. Leyhoeve, fluisterde hij tegen zichzelf. Toon stond op van het bankje en stak zijn handen in de zakken van de jas. Hij zette zijn kraag omhoog. Er was werk aan de winkel.

Offerte aanvragen

De Leyhoeve heeft Eduard Strang Verhuizingen voor u geselecteerd als verhuisbedrijf en samenwerkingspartner. Daar zijn wij als verhuisbedrijf natuurlijk erg blij mee. Als u verhuisplannen heeft, dan kunt u ons natuurlijk benaderen en bespreken de verschillende mogelijkheden graag persoonlijk met u door, zo mogelijk bij u thuis. Uiteraard is dit geheel vrijblijvend. Telefoonnummer 073-656.33.00

Actie: kunstagenda 2015, deze actie is op 15 december beëindigd

Kunstagenda Strang

Bekendmaking winnaars

Mw. C. Hemmes | Mw. C. Boon | Dhr. J.H. Schouten | Mw. M. Faiz | Mw. F. Laanstra | Mw. R. van Tongeren | Dhr. J. Van ’t Hooft | Dhr. B. Khosravan |Dhr. G. Werkman | Dhr. A. Maas | Mw. W. Donders | Dhr. H. van Gaal | Dhr. A. van Dort | Mw. L. Kools |Dhr. J. Oprins | Dhr. L. Geelen | Dhr. W. Koks | Mw. A. Hubert | Mw. R. van Gameren | Mw. L Schonk
(Alle winnaars zijn per e-mail op de hoogte gebracht dat ze gewonnen hebben.)

Heeft u niet gewonnen?!
Een paar keer per jaar zult u een nieuwsbrief van ons verhuisbedrijf ontvangen. De eerste nieuwsbrief zal in het eerste kwartaal van 2015 verschijnen. Door ingeschreven te blijven, dingt u altijd mee met nieuwe acties, die wij regelmatig uitschrijven. U hoeft hiervoor verder niets te doen, dat gebeurt automatisch.

In samenwerking met The Horological Foundation verloten wij 20 luxueuze en stijlvolle kunstagenda’s 2015 onder alle inschrijvingen voor onze nieuwsbrief. Let op: de actie loopt tot maandag 15 december 2014. Dus wees er snel bij! In het formulier hieronder kunt u zich inschrijven voor de nieuwsbrief en dingt u automatisch mee naar deze kunstagenda.

Inschrijven voor de Strang krant

Foto’s van de kunstagenda

Column Senior wonen & verhuizen: 3

Jeroen Croonen 3Sinds begin 2013 is Jeroen Croonen “de kartrekker” en mede eigenaar van Het Regelloket. Hij  heeft een achtergrond als ondernemer en historie in de institutionele markt (11 jaar eigenaar van groothandel in deze markt)

Is het de goede bui van de WMO consulent die bepaalt of ik de hulp krijg die ik nodig heb ?

Afgelopen week is de Rijksoverheid dan eindelijk begonnen met de consument te informeren. Te infomeren over wat er na 1-1-2015 allemaal gebeurt op het gebied van zorg, thuishulp, pgb etc. Het Regelloket was er al een tijdje mee bezig…………

Cliëntondersteuner

Ach, we zien dat dan maar in het kader van dat de markt zelf dingen moet gaan oplossen. En dat doet “de markt” dan ook. Geen angst !Maar goed, bovenstaande vraag of de goede bui van de WMO consulent bepalend is voor de hulp die iemand denkt nodig te hebben, is vrij eenvoudig te beantwoorden: Gemeenten moeten passende ondersteuning bieden aan mensen die niet zelf of met hulp van hun netwerk kunnen meedoen of zelfredzaam zijn. De bui van de Wmo-consulent mag en zal geen invloed hebben op die taak. Dat is ook bij wet duidelijk omschreven ! Bijvoorbeeld hoe gemeenten het onderzoek moeten uitvoeren. En dat cliënten zich kunnen laten helpen door een cliëntondersteuner. En dat een cliënt bezwaar en beroep kan aantekenen als hij het aanbod van de gemeente niet passend vindt. Dus geen zorg vooraf op dit vlak. En daarbij moet natuurlijk gezegd, daar waar mensen zijn fouten gemaakt kunnen blijven worden. De burger heeft wel de mogelijkheid/gelegenheid om tegen een uitspraak in het geweer te komen. Zo slecht hebben we het niet in Nederland……

Column Senior wonen & verhuizen: 3

 

Jeroen Croonen 3Sinds begin 2013 is Jeroen Croonen “de kartrekker” en mede eigenaar van Het Regelloket. Hij  heeft een achtergrond als ondernemer en historie in de institutionele markt (11 jaar eigenaar van groothandel in deze markt)

De klok en de klepel: vervolg

We hebben het u gezegd, we worden met veel vragen gebombardeerd over wat er gaat gebeuren in 2015. De overheid trekt zich terug en wat nu ? Da’s wat veel senioren bezig houdt. Hieronder vraag en antwoord van een bezorgde mevrouw die we recent spraken:

“Het gerucht gaat dat mijn moeder weg moet uit het verzorgingshuis waar ze nu woont en weer zelfstandig moet gaan wonen. Is dat zo ?

Gelukkig voor deze mevrouw zijn de feiten anders en wel als volgt:

Zij die al wonen in een verzorgingstehuis kunnen en mogen daar blijven wonen. Zij kunnen echt niet worden gedwongen om weer thuis en zelfstandig te gaan wonen. De kans dat ze misschien naar een ander verzorgingstehuis moeten verhuizen is echter wel aanwezig. Bijvoorbeeld als hun eigen verzorgingshuis gaat sluiten bij te minimaal aantal bewoners of gewoon omdat het gesloopt gaat worden als het te oud is.

Met ingang van 2015 (en het zal u niet zijn ontgaan)zijn er strengere voorwaarden om in een instelling te wonen. Maar dat geldt voor nieuwe bewoners dus. Meer en meer mensen denken er over om langer thuis te blijven wonen. De vraag echter is of de huidige woning dan het meest ideaal is. Daarover meer in een volgende blog !

regelloket Mondial eduard strang

Column Frankrijk: De politie is je beste kameraad

OLYMPUS DIGITAL CAMERALennard Maas was tijdens zijn werkzame leven internationaal marketing adviseur. Zijn vrije tijd bracht hij in Frankrijk door. Eenmaal gestopt met werken besloot hij zijn opgebouwde ervaringen te gaan delen. Er kwam een website met de toepasselijke naam: “mijn tweede leven”. Lennard is op dit moment een van de belangrijkste Nederlandse adviseurs voor mensen die zich in Frankrijk willen vestigen en zijn website is misschien wel de mooiste Nederlandstalige encyclopedie over Frankrijk. www.ma-deuxieme-vie.com

We waren sinds een paar maanden eigenaar van onze Franse woning in La Manche. Het huis was, na veel werk en klussen op onze manier aangepast.

Toen we het kochten waren alle muren en plafonds bezet met schrootjes. Ik vind hout mooi, maar ongelakte schrootjes tegen muren geplakt vind ik een gruwel. Het gaf me het gevoel als zitten in een transportkist. We besloten daarom al die latjes van de muren en het plafond te slopen. Een drama kondigde zich aan. Achter de houten wanden troffen we ruw metselwerk aan. Dat betekende dat we alle muren moesten gaan stuken. Maar dat was van later zorg. Eerst moesten we van ongeveer 4 kub hout af zien te geraken.

afval verbrandenMijn ervaringen in Eindhoven waren niet al te best. Toen we jaren geleden ons huis daar betrokken bleek de tuin ongeveer 53 jaar achterstallig onderhoud te hebben. We hadden daar alle overbodige heesters, bramen en delen van een dooie berk op een hoop gegooid en er de fik ingejaagd. Nog geen kwartier later kwam de brandweer, vergezeld van de politie onze straat ingejaagd, begeleid door het geluid van loeiende sirenes en een ambulance. Naar wat bleek, mag je in Nederland geen tuinafval in je eigen tuin verbranden. De boete die ik daarop kreeg was niet gering. Somber kijkend naar de hoop hout in onze tuin, dacht ik terug aan die boete. ´s Lands wijs ´s lands eer stond ik te bedenken, maar echt op de hoogte van ´s lands wijs was ik niet. Wel had ik hier en daar, rondrijdend door het prachtige land, boeren op hun grond en op hun erven vuurtjes zien stoken. Maar ik, in mijn eigen tuintje? We hakten de knoop door. Van de latten bouwden we een soort van wigwam. Onze buuf sprak ons aan en vroeg of we het hout gingen verbranden. Toen ik daar bevestigend op antwoordde, vroeg ze of ik twee oude deuren van haar ook aan de vlammen wilde offeren. Ze stonden zo in de weg. Aangezien ons besluit vast stond, kon dit er nog wel bij. De stellage werd besprenkeld met benzine uit het reservekannetje dat ik altijd in de auto heb en binnen een halve minuut schoten de vlammen zeker 30 meter de hoogte in. Het schouwspel en de hitte waren letterlijk adembenemend.

politieWij trokken ons terug in onze tuinmeubels op ongeveer 30 meter van de brandstapel om het inferno te overschouwen. Nauwelijks gezeten stopte er een autootje van de plaatselijke gendarmerie voor ons tuinhek. Jawel, een Renaultje van het eerste uur. Een wrak, en dat in gebruik waren bij de Franse overheid.
Twee redelijk gezette mannen van middelbare leeftijd stapten uit en maakten ons hek open. Ik hield mijn hart vast en, los van het zweet van de vlammenzee, kwam er extra zweet bij. “De pineut”, was de eerste gedachte die bij me opkwam. Zij stapten op ons af en stelden zich keurig voor. André en François, het complete politiecorps van onze gemeente. Of wij de nieuwe bewoners waren van het pand. We beantwoorden die vraag bevestigend, waarop zij aangaven even kennis te komen maken. Met een achteloze, zijdelingse blik keken ze naar de brandstapel. Al snel zaten we gezellig aan de koffie, die omstreeks twaalf uur vervangen werd door cider en kaas met baguette. Toen zij rond half drie, enigszins wankelend, vertrokken, na het nuttigen van zes flessen cider waren we van bijna alle dorpsgeheimen en roddels op de hoogte en werd het tijd voor een voorlopig afscheid. Tijdens het handen schudden vroeg ik hen of ze kleinkinderen hadden. André bleek over drie blagen te beschikken en François was met twee iets bescheidener. Ik trok mijn beurs en stelde hen elk vijf euro voor de spaarpotten van de kleinkinderen ter hand.

verhuizen naar frankrijk ciderZeven weken later, na een heen- en weer reis naar Nederland stopten we voor ons tuinhek. Achter ons stopten André en François. Met een ernstig gezicht spraken ze ons aan. Als we een volgende keer weer naar Nederland terug gingen, of we dan maar de sleutels van ons huis af wilden geven op het politiebureau. We waren namelijk bij ons laatste vertrek vergeten om de tuindeuren aan de achterzijde van ons huisje te sluiten. Ze hadden ze wel dicht gemaakt, maar afsluiten zou toch veiliger zijn. We werden vrienden voor het leven.

André en François zijn nu met pensioen, maar ze sloten de deuren van het politiebureau niet, voor zij aan hun opvolgers hadden uitgelegd wie we waren, wat we deden en recht hadden op een behandeling met de nodige egards.

Louis de Funès verhuizen naar frankrijkFranse politie vervelend? André maait ons gras tijdens onze afwezigheid. François is mijn fietsmaat. Juist, de politie is je beste kameraad!

Lees alle columns op onze Blog-pagina of ga direct naar de Frankrijk-Blog

Column door Lennard Maas
Voor Eduard Strang Verhuizingen | Den Bosch

Column Frankrijk: de Pomp, ambtenarij zo opgelost

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Lennard Maas was tijdens zijn werkzame leven internationaal marketing adviseur. Zijn vrije tijd bracht hij in Frankrijk door. Eenmaal gestopt met werken besloot hij zijn opgebouwde ervaringen te gaan delen. Er kwam een website met de toepasselijke naam: “mijn tweede leven”. Lennard is op dit moment een van de belangrijkste Nederlandse adviseurs voor mensen die zich in Frankrijk willen vestigen en zijn website is misschien wel de mooiste Nederlandstalige encyclopedie over Frankrijk. www.ma-deuxieme-vie.com

Het verhaal van de Pomp, ambtenarij en hoe je zaken wel voor elkaar krijgt (met de burgervader)!

de pomp column eduard strang verhuizingenOns huisje ligt net buiten het dorp. De weg waaraan we gelegen zijn, de N911 tussen Granville en Avranches, loopt daar vrij stijl omhoog. We hebben een heerlijk huisje, maar er is één klein probleem. Ons stulpje staat op nagenoeg dezelfde hoogte als de watertoren. Het gevolg is dat uit onze kranen slechts een mager straaltje water komt. Dat merk je als je naar het toilet bent geweest. Het duurt ongeveer 20 minuten voor de stortbak weer geheel gevuld is.

In Frankrijk kan alles. We reden ‘s morgens rond half negen nietsvermoedend naar Granville om ons van vers proviand te voorzien. Na een goedgevulde kar uit de Carrefour naar de auto te hebben gesleept en nog een petit café op een terras te hebben genoten togen we huiswaarts. Maar vlak bij ons huis aangekomen bleek de weg voor ons stulpje helemaal opengebroken te zijn. Ik keek mijn vrouw vragend aan en vroeg of zij ergens een geel bordje met daarop deviation had gezien? Zij antwoordde ontkennend. Geen omleiding en zomaar een N-weg openbreken? Daar moest ik het mijne van weten.

Ik stapte uit en zag twee zwetende kerels met ontbloot bovenlijf en een enorm bouwvakkers decolleté in een kuil van ongeveer anderhalve meter diep staan ploeteren. Aan de grootste van de twee, blijkbaar het opperhoofd, vroeg ik wat de bedoeling was. Hij legde me uit dat op een perceel, nog net iets hoger en grenzend aan ons land, een tweetal bungalows zouden worden gebouwd. Aangezien daar problemen zouden kunnen ontstaan met de watervoorziening, moest er een tussenpomp geplaatst worden.

Hierop zag ik mijn kans schoon. Als ze toch bezig waren, waarom dan niet ons huis meteen aansluiten op die pomp?
Maar nu had ik buiten de waard gerekend. Hoewel ze mijn grond, en mijn tuin aan het verwoesten waren kon dat niet zomaar even worden geregeld. Ik moest contact opnemen voor een vergunning met een kantoor in Saint Lô. Dus Saint Lô gebeld, maar, en dat was niet eens een verassing, we werden doorverwezen naar een office public in Cherbourg. Ach hoe jammer, maar met ons verzoek moesten wij ons wenden tot een andere functionaris die zetelde in Caen. Na drie-en-een-half uur bellen kreeg ik te horen dat ik een schriftelijk verzoek in moest dienen bij een dienst in Parijs. Daar zou binnen drie maanden een besluit worden genomen. Volkomen suf gebeld besloot ik het er maar bij te laten en ons mager straaltje voor lief te nemen.

column Frankrijk eduard strang verhuizingen

belangrijk terfpunt

’s Middags ging ik naar de plaatselijke PMU bar-tabac. Vergis je niet in het maatschappelijk belang van dit lokaal. Hier kan worden gegokt op paardenrennen, je kunt er sigaretten kopen maar, op een plaats waar alle inwoners van het dorp elkaar dagelijks treffen, laaft men zich meer dan verwacht, vroeg in de middag aan alcoholische versnaperingen. Voor mij een reden om me er regelmatig te melden voor een petit café met een cognacje. Leve het goede leven.

Het was niet toevallig dat ik daar de burgemeester van onze gemeente (een nauwelijks opvallend vogelpoepje op de landkaart) trof. Ik ging een gesprek met hem aan. Uiteraard begon dat over het weer, dan de landbouwoogst om daarna over te gaan in algemeenheden. Voor mij een reden om mijn beklag te maken over een plotseling opengebroken weg, het ongevraagd reconstrueren van mijn tuin, de ambtelijke molen en de ontoegankelijkheid van de vijfde macht.

column frankrijk verhuizen Eduard strang

cognac maakt zaken bespreekbaar

Mijn burgemeester grijnsde eens. Hij keek me op een sluikse manier aan en vroeg of ik nog ergens een biljet van 50 euro achter de hand had. Dat had ik. Enigszins in de war overhandigde ik hem het bankje en kreeg van hem de geruststelling me nergens zorgen over te maken. Alles zou goed komen.

’s Avonds bleek ik niet alleen een aansluiting te hebben op de tussenpomp, maar ook was onze septic tank overbodig geworden. We waren ook maar meteen aangesloten op het openbare riool. Luidkeels de triomfmars uit Aida zingend liet ik me bijna een uur ranselen door een geweldige keiharde straal die uit de douchekop kwam. Frankrijk is zo slecht nog niet, als je de weg kent.

Lees alle columns op onze Blog-pagina of ga direct naar de Frankrijk-Blog

Column door Lennard Maas
Voor Eduard Strang Verhuizingen | Den Bosch

Column Italië: L’amore per l’Italia

Geert van Leeuwen column Italie Strang verhuizingen (2)

Deze column is geschreven door Geert van Leeuwen (castelrinaldi@gmail.com). Reisgidsschrijver, Italiëkenner en jarenlang redacteur van de ANWB-reisgidsen. Hij werkt tegenwoordig zelfstandig als schrijver, vertaler en redacteur.

Een vriend van ons uit de buurt van Milaan woont sinds een aantal jaren in Umbrië. Op de vraag waarom hij uiteindelijk voor die regio had gekozen, antwoordde hij: ‘Omdat alles er nog is zoals 50 jaar geleden en het me doet denken aan mijn jeugd.’ Nu is dat wat overdreven, hoewel het leven hier op het platteland af en toe wel iets wegheeft van zo’n oude Italiaanse zwart-witfilm. Zeker als je je fantasie de vrije loop laat, liggen zulke zwart-witbeelden voor het oprapen. Pietro linari verhuizen naar italie eduard strangZoals het verhaal van mijn oude buurman Pietro (hij ruste in vrede) over hoe hij aan het eind van de Tweede Wereldoorlog op de fiets naar Rome reed om meel te gaan halen. Dan zie je toch meteen van die Vittorio de Sica-achtige scènes voor je: een jongen van het platteland, zich omhoog zwoegend tegen de heuvels op een zware fiets, langs de weg een van huis meegekregen frittata (omelet) opetend met zijn fiets in de berm, of vol verbazing rondkijkend in de grote stad. Twee jaar later wint Pietro Lanari vóór Bartali en Coppi de Giro d’Italia.  Dankzij de ijzeren conditie en beenspieren die hij had opgedaan door zijn fietstochtjes naar Rome en terug. Dit laatste verzin ik er nu ter plekke bij, maar je ziet het toch zo voor je in zo’n film.

Ik loop naar ons dorpje en tref op het pleintje vóór de poort Costanzo, die me samenzweerderig glimlachend meewenkt naar zijn cantina even van het pleintje af. Daar hangen hammen en worsten aan het plafond en staat het vol met werktuigen voor op het land. En er staat een groot wijnvat met een paar glazen erop. Costanzo pakt een lap, veegt een glas schoon, houdt het onder het kraantje onder aan het vat en tapt een eerste glas vol. Voor mij. En een tweede voor hemzelf. Salute, proost. Later komen we er achter dat Costanzo zeer regelmatig de cantina induikt voor een glaasje. Op een zondag vinden we hem versuft naast zijn Vespa in een greppel vlak bij ons nieuwe huis. We helpen hem overeind, hij ziet er weliswaar een tikje verfomfaaid uit maar mankeert gelukkig niets. Ik vis de scooter uit de greppel, hij trapt het spatbord aan de voorkant recht, stapt op, bedankt ons, start en rijdt weg. Daarna hebben we hem even niet gezien; zijn Rosa merkte natuurlijk dat hij te diep in het glaasje had gekeken en dat betekende huisarrest.
Dit zijn zo’n beetje de spannendste dingen die in ons dorpje gebeuren, maar echt … je waant je af en toe in een film.

 

Door Geert van Leeuwen | castelrinaldi@gmail.com
Voor Eduard Strang Verhuizingen | Den Bosch

Lees alle columns op onze Blog-pagina of ga direct naar de Italië-Blog

Column Senior wonen & verhuizen: 2

Jeroen Croonen 3Sinds begin 2013 is Jeroen Croonen “de kartrekker” en mede eigenaar van Het Regelloket. Hij  heeft een achtergrond als ondernemer en historie in de institutionele markt (11 jaar eigenaar van groothandel in deze markt)

De klok en de klepel en wie weet het nog?

Misverstanden WMO voorzieningen – eigen vermogen

Misverstanden rondom de WMO voorzieningen ontzenuwd! Want wat worden we met zijn allen gek gemaakt door de media. Niet altijd ingegeven door ratio, maar vaak door emotie slaat men dan de plank wel eens mis. Vorige week kregen we de volgende vraag:  “Als ik vermogend ben, heb ik dan helemaal geen recht op maatschappelijke ondersteuning? “ Enige navorsing bracht uitkomst en rust, want wat is het geval ?

Gemeente mogen geen ondersteuning weigeren

Gemeenten mogen cliënten geen ondersteuning weigeren. Dus ook niet omdat ze een hoog inkomen of veel vermogen hebben. Gemeenten mogen wel een hogere eigen bijdrage vragen aan cliënten met meer inkomen of vermogen. Maar nooit hoger dan de eigen bijdrage volgens het uitvoeringsbesluit Wmo. In het uitvoeringsbesluit staan regels voor de eigen bijdrage. Die regels gelden voor alle gemeenten. Het staat gemeenten echter wel vrij om een lagere bijdrage te vragen, maar NOOIT een hogere! De hoogte van de eigen bijdrage is afhankelijk van het inkomen, het vermogen, de leeftijd en de gezinssamenstelling. Het Centraal Administratie Kantoor int de eigen bijdrage.
Dit vastgesteld hebbend, bedachten wij het volgende. De komende tijd gaan we deze vragen van onze doelgroep vaker met u delen. Of eigenlijk de antwoorden, want die vragen die heeft u zelf wellicht ook……… De klok luidt misschien wat vaker, maar dan weet Ú tenminste waar de klepel hangt !

Neem contact op met Het Regelloket  Tel 0800-4444884  |   info@hetregelloket.nl   |     www.hetregelloket.nl

de klok en de klepel het regelloket mondial eduard strang

 

Column Zomer in Grindelwald

image (2)

Deze column is geschreven door Audrey Driessen, werkzaam bij GriwaPlan AG (www.griwaplan.ch / a.driessen@griwaplan.ch) in Zwitserland als Nederlandstalige adviseur. Audrey heeft haar roots liggen in Nederland en in  Zwitserland. Sinds enige tijd is zij geëmigreerd naar het mooie Grindelwald, Zwitserland.  

Fietsen in plaats van ski’s op de auto’s , koeienbellen hoor je nu overal en de balkons zijn kleurrijk versierd met bloeiende geraniums…. It’s Summertime in Grindelwald… Het gletsjerdorp is voorbereid op het zomerseizoen en verwacht haar gasten niet alleen vanwege het fantastische landschap, maar ook vanwege het grote aanbod aan activiteiten en het brede scala aan sportieve en culturele mogelijkheden om uw verblijf in de Jungfrauregion tot een onvergetelijke vakantie te maken.. Voor elk wat wils ; Paragliding, wandelen, bergbeklimmen ,gletsjertouren, rafting…mountainbiken., wellness of gewoon heerlijk in de zon een boek lezen….Grindelwald biedt het!

fruehstueck zomer 2014

Voor wie het relaxte zoekt, kan met de Jundfraubahnen Pass ( www.jungfrau.ch) de omgeving verkennen en als hoogtepunt naar de Jungfraujoch reizen om vandaar uit te genieten van het uitzicht op de Aletschgletscher.Sinds 2001 behoort de Jungfrau-Aletsch-Bietschhorn Region als het meest vergletsjerte deel van de Alpen toe aan het UNESCO – wereldnatuurerfgoed. Het bergdorp Grindelwald, ook wel gletsjerdorp genoemd, ligt op 1034 meter tussen de bergkoulissen Eiger, Mönch en Jungfrau. De naam gletsjerdorp is ontstaan omdat twee gletsjers, de Untere en Obere Grindelwaldgletscher vroeger tot in het dorp reikten. Vanuit het dorp kan de trein genomen worden via de Kleine Scheidegg naar de Jungfraujoch, het hoogste treinstation van Europa. Het is een belangrijk gebied voor bergsporters, in het bijzonder voor de beklimming van de Eigernordwand. De kabelbanen naar de Männlichen en de First en trein naar Kleine Scheidegg worden in de zomer veel door wandelaars, mountainbikers en paragliders benut, als startpunt van hun sportieve uitdagingen. Grindelwald heeft rond 3850 inwoners en is één van de top bestemmingen van Zwitserland. Het is een gezellig dorp met een centrum dat momenteel totaal gemoderniseerd wordt om de auto’s zoveel mogelijk uit het zicht te houden , prominent in het dorp wordt de flaneerzone waarbij het prachtige panorama van de bergkoulissen een uniek decor vormt. De vele terrassen en restaurants zorgen ervoor dat het een levendig dorp is, wat het hele jaar goed bezocht wordt door reizigers uit de hele wereld.

Hartelijk welkom in Grindelwald!

Column door Audrey Driesen | a.driessen@griwaplan.ch
Voor Eduard Strang Verhuizingen | Den Bosch

sportograf-6498633 zomer 2014

 

 

« Vorige
Volgende »

Verhuisofferte aanvragen

Wilt u een gerichte offerte? Vul dan het uitgebreide offerteformulier in of bel naar +31(0)73 656 33 00Het logo van Erkende Verhuizers

Binnenland

  • Particuliere verhuizingen
  • Verhuisbedrijf in Den Bosch
  • Opslag / Inboedel
  • Archiefopslag en Archiefbeheer
  • Bedrijf & Overheid
  • Antiek en kunst
  • Kleine verhuizingen
  • Seniorenverhuizingen
  • Verhuisbedrijf in…
  • Vught
  • Over ons / Referenties
  • Algemene voorwaarden en condities

Buitenland

  • Particuliere verhuizingen buitenland
  • Verhuizen overzeese bestemmingen
  • Verhuizen naar de USA
  • Verhuizen binnen Europa
  • Verhuizen naar Zwitserland
  • verhuizen naar Australië
  • Rittenoverzicht Europa
  • Verhuizen naar Italië
  • Verhuizen naar Frankrijk
  • Verhuizen naar Spanje
  • Naar Nederland verhuizen

Nieuwsbrief inschrijving

Schrijf u in voor onze nieuwsbrief!

Over Strang

Hoe prettig kan het zijn om in de stress van een verhuizing terug te kunnen vallen op  betrouwbaarheid en vakkundigheid? Zonder direct op te willen scheppen, durven we te zeggen dat wij dat imago in de loop van de tijd hebben opgebouwd.

Trotste partner van Het Noordbrabants Museum

Strang verhuizingen is trotse partner van het Noordbrabants Museum, gevestigd in Den Bosch, en levert hierbij een bijdrage aan het cultureel erfgoed van Nederland.

Deel via social media

Share on Facebook
Facebook
Tweet about this on Twitter
Twitter
Share on LinkedIn
Linkedin

Copyright © 1881 - 2017 Eduard Strang Verhuizingen, Vught (onder Den Bosch) - Sitemap. All Rights Reserved -                                                                                              Realisatie Vsee Search Marketing